Breaking News
Emak ngombel, hanya ilustrasi (Foto : DetakBanten)

JI’UN (3)

Emak Ngomel

Oleh: Dian Rehem

Emak ngombel, hanya ilustrasi (Foto : DetakBanten)

 

“Ji’un, minta beras gih, ama engkong lu. Emak malu mintanya. Duit emak udah kaga ada pisan ini, kalo kaga minta, besok kita makan apa.”

Emak ngomong pelan ama Ji’un bari ngelamun, mata emak nerawang. Pikiran emak resah. Hatinya amat ga rela. Prinsipnya dari dulu ga mao nyusahin orang tua. Tapi kali ini kudu dilanggar.

“Biarin dah”, pikir emak, “sekali ini muka taro di tembok dulu. Mudah-mudahan besok ada rejeki yang laen.”

Minta beras ini udah bener-bener solusi terakhir buat emak. Kalo masih bisa ngutang di warung, emak pasti ngutang daripada ngerepotin babanya. Tapi utangnya udah banyak. Baru aja dibayar sebagian. Masa mao ngutang lagi.

“Emak bingung, duit gajian nyuci gosok dari cing aji Melah tinggal goceng. Punya duit gope baru seminggu udah abis. Bayar tur elu, beli baju seragaman elu, bayar cicilan megijer, beli sabun lekboy, odol, ama rinso, trus nyicil lunasin utang di warung po Uli. Lah, belon kebeli yang laen udah bures duitnya.”

Emak lagi curhat ama Ji’un anak semata wayangnya. Ji’un emang satu-satunya tempat emak curhat. Buat emak, kesusahan rumah tangganya jangan sampe diketahui orang, meskipun emang orang susah, pantang baginya minta bantuan orang lain, apalagi babanya.

Biar dia aja yang ngerasain. Ga usah ngeluh ama siapa-siapa. Biarin si Ji’un doang yang dengerin. Sekarang emak lagi resah inget pengeluaran seminggu ini yang gede banget. Sekolahnya Ji’un ada kegiatan outing class ke Bandung. Lumayan gede bayarannya.

“Biarin dah”, emak lanjut ngomong bari ngusap-ngusap pala Ji’un. “Duit bisa dicari lagi. Gampang itu mah. Yang penting elu bisa sekolah. Bisa ngikutin semua pelajaran. Penting banget itu biar anak emak atu-atunya bisa sukses. Jangan kaya emak, sekolah SMP aja kaga lulus, jadinya gebleg banget, kaga bisa jadi orang gedean.”

Emak selalu ngingetin Ji’un biar serius sekolahnya. Karena waktu masih SD, Ji’un sekolahnya langka banget. Kudu diurag-urag dulu kalo mao berangkat. Itu ge’ mukanya bari manyun karena emak giring ke kolaan bawa-bawa sapu lidi. Lah coba ituh. Sakitnya ga seberapa, tapi malunya sampe ke ujung jalan.

“Iye Mak, maaf Mak, Ji’un belon bisa bantuin emak nyari duit. Sekarang Ji’un udah rajin sekolahnya Mak, kan bentar lagi mao lulus SMK. Ntar kalo lulus, Ji’un langsung kerja biar emak kaga usah nyari duit lagi. Sekarang emak yang sabar, yang kuat, jangan pake nangis. Pan ada Ji’un. Ntar juga jerih payah emak bakalan Ji’un ganti, walopun misalnya cuman dikit.”

Beuh, mantep bener si Ji’un. Biar kata dulu dia bader, hatinya peka banget. Mudah tersentuh, mudah iba. Udah gitu sok tua banget pake nasehatin emaknya. Anehnya emak juga kaga tersinggung dinasehatin Ji’un.

“Ntar Ji’un minta beras ama engkong sekalian garemnya, Mak. Maren Ji’un liat engkong beli garem kasar ampe banyak banget. Katanya buat ngedetox wc kontrakan engkong yang mampet”, niat Ji’un ngehibur ati emak, sambil sok ngasih solusi.

Tapi ternyata, emak bukannya girang denger Ji’un ngomong kaya gitu. Emak malah meradang. Pala Ji’un dikeplak. Matanya melotot. Tangannya ditaro ke pinggang, suaranya ampe menggelegar kaya singa melolong keilangan bini.

“Bujug! jangan make segala minta garem! Emang lu kata gua kaga mampu beli garem? Mentang-mentang kita orang susah, garem buat nguras wc engkong, lu pinta! Kaga dahh! Gua kaga sudi!

Kita emang susah, tapi jangan ampe segitunya!”

Ji’un langsung pucet liat emaknya marah kaya orang kalap begitu.

“Nih, Ji’un, lu dengerin ya! Gua kalo punya duit sepuluh rebu kaga bakalan minta beras ama engkong lu!

Gua lagi jaga banget jangan sampe engkong lu tau kita kaga punya duit. Eh, ini elu pake mao minta garem segala! Malu, Tong! Malu! Jangan mentang-mentang ama engkong sendiri apa bae lu pinta! Kaga dah!”

Emak marah ampe dadanya nyesek dan bergetar. Satu sisi dia merasa kesel, tapi di sisi laen juga merasa sedih. Hatinya miris, hidup emang susah banget sejak lakinya mati.

“Eeehh… Uuhhh…”.

Ji’un ampe tercekat suaranya saking gemeter ngeliat emak berasep. Jarang-jarang Ji’un ngeliat emak ngomel kaya gini. Biasanya emak ngomelnya begitu-begitu doang kaga bikin nakutin.

“Eeehhh, anu Mak, kali emak kaga punya garem. Pan minta barang secomot kaga ngapa-ngapa, Mak. Engkong juga kaga bakal marah.” Ji’un masih ngeyel. Dia belon paham jalan pikiran emaknya. Dia pikir, “Yaelah tibang minta garem doang masa dibilang melarat.”

Emak langsung nyolot lagi.

“Jangan dah! Jangan! Jangan pernah sekali-kali lu lakuin itu!Mendingan kita makan kaga pake garem tapi hati kita senang. Ketimbang makan enak tapi jiwa kita kerin akibat kebanyakan minta daripada ngasih.”

Ji’un pengen tepok tangan denger orasi emaknya. Emak masih melotot bari gulung lengan daster kaya orang mao maen tinju. Si Ji’un langsung ngumpet di belakang pintu nyari tempat aman.

Ternyata emak masih pengen nyerocos lagi. Belom enak rupanya kalo unek-uneknya belom dikeluarin semua.

“Elu malu-maluin banget jadi anak, Ji’un. Udah minta beras ongkoh! Minta garemnya ongkoh!

Lama-lama minyak jelantah engkong, lu angkod juga!”

Ji’un mengkeret.

“Kalo lu udah ilang batesan, ngemis-ngemis belas kasian orang, mending lu kerja aja, dah. Kaga usah pake sekolah. Buat apa sekolah kalo akhlak lu jadi tambah ancur. Gua udah kaga penting lagi ngeliat lu jadi orang gedean kalo kaga punya keteguhan hati. Kaga ada kebanggaan pisan gua mah, kalo elu kaya gitu.

Biarin dah elu biasa-biasa aja. Jadi tukang ojek kek, jadi kuli bangunan kek, yang penting elu jujur dan ga manipulasi orang. Yang penting elu punya hati yang teguh, punya hati lapang.”

Ji’un mukanya cengo trus ngangguk-ngangguk. Dia takjub bener denger emaknya ngoceh etika dan harga diri segala. Walupun dia sebenernya kaga ngarti.

Emak walaupun putus sekolah masih suka baca. Dia juga sering ngikutin ceramah ustadz yang suka dishare di fesbuk dan di radio.

Cuman orang yang hatinya lurus dan teguh yang bisa berprinsip kaya gini. Cakep bener, dah, emaknya Ji’un. Ada yang mao jadiin bini?

About Redaksi Thayyibah

Redaktur